35. Mijn grootste geluk

Als de onrust groot is en ik niet meer weet wie ik ben of wie ik worden zal, vliegen er net op dat moment kinderhandjes rond mijn nek en roept er iemand heel luid: “Ma-maaaa?!”. Ik word weggerukt uit mijn overpeinzingen en antwoord: “Ja schat?”. Eens ze mijn aandacht heeft, fluistert ze zachtjes vier woorden in mijn oor, alsof het ons grootste geheimpje is.

Toen ze mij onlangs nieuwsgierig vroeg waarom ik verdrietig was, antwoordde ik: “Omdat ik iets niet kan vinden.”. Ze stormde onmiddellijk naar beneden om te rommelen in de was- en speelgoedmanden in de hoop dat ze iets voor mij zou vinden. Ik hoorde haar opnieuw naar boven komen en veegde snel mijn tranen af. Ze zei: “Ik heb het ook nog niet gevonden, maar dat is niet erg hoor mama, we vinden het wel samen”.

Mijn jongste wil soms ook niet van mijn zijde wijken. Ze plakt dan letterlijk met haar kaak tegen de mijne. Ik maakte me onlangs de bedenking dat zij waarschijnlijk meer voelt dat ik haar nodig heb dan omgekeerd het geval is. Haar kleine handje op mijn hart, brengt mij gelukkig terug bij wie ik in de eerste plaats wil zijn.

Zij zijn mijn grootste geluk en mijn houvast. Ze herinneren mij aan de essentie, maar het dubbele is dat ik ook deels voor hen aan deze zoektocht begonnen ben. Mijn roots zijn deels hun roots en zij hebben -net als ik- recht op die informatie. Het zou fijn zijn, mocht ik dit hoofdstuk dat bij mij begonnen is, ook zelf kunnen afsluiten.