Vandaag werd er in Nederland (want hier in België gebeurt dat helaas niet al te vaak) een artikel gepubliceerd over donorvolwassenen Ester en Monique die eerlijk hun verhaal vertellen en opkomen voor hun rechten. Toegegeven, de titel is (zoals vaak bij het Algemeen Dagblad) te sensatiegericht en doet mijns inziens eigenlijk afbreuk aan de inhoud van het artikel. Hoe dan ook lees je in dit artikel echt wel hoe slopend onwetendheid kan zijn.
Ik ben dan natuurlijk weer zo naïef om eens een kijkje te nemen bij de Facebookcommentaren van de desbetreffende krant. Jij schreeuwt nu natuurlijk: “DOE DAT NIET!”. Jaja, ik weet het… maar ergens is het een vorm van ijdele (?) hoop dat er ooit iets zal veranderen in de teneur van het “debat”. Eigenlijk is er gewoon geen sprake van een publiekelijk debat omdat zij die hun persoonlijke ervaringen delen en ook maar iets van het huidige systeem in vraag durven stellen, vaak de mond gesnoerd worden.
Zelf heb ik me bijvoorbeeld nooit afgewezen gevoeld door de donor, maar als mens zijnde, kan ik met Monique meeleven dat zij dit zo ervaren heeft toen ze het pas te weten kwam. Ik begrijp echt niet wat mensen drijft, wanneer ze aan die persoonlijke getuigenissen afbreuk doen en hen de les beginnen spellen. Een kleine greep uit de betweterige, belerende en paternalistische commentaren.
Als je ouders van je houden, wat maakt t dan nou uit?
Het lijkt inderdaad alsof je jezelf de put inpraat en verzinkt in het zelfmedelijden want je mist een halve stamboom… leef!!!
Echt een “tussen de oren” probleem.
Zij bestaat bij zijn gratie
Als donoren tegenwoordig niet meer anoniem mogen blijven kan ik me indenken dat 95% afhaakt. Het is niet voor niets ANONIEM …..Het is gunst / dienst die een medemens wil leveren om kinderloze ouders toch een kind te kunnen krijgen zonder zelf ouder te willen zijn van dit kind. Ik denk dat een goed gesprek met een psycholoog voor een donorkind zinvoller is dan desperaat op zoek te gaan naar je anonieme donor.
Ik denk dat er heel veel donorkinderen zijn die dat niet weten.. en ook geen problemen hebben.. zodra ze weten dat er een donor in het spel is krijgen ze ineens dit soort “problemen”.
Zit er misschien iets bij je los??
Deze mensen hebben er duidelijk geen flauw benul van waar ze het over hebben en/of beschikken niet over de emotionele capaciteiten tot inleving. In beide gevallen gewoon triestig. Rationeel gezien weet ik dat dus wel, maar emotioneel komt het toch binnen als je die dingen blijft lezen, keer op keer. Gelukkig zijn er ook altijd wel een paar dappere mensen die in de Facebookdiscussies het nodige weerwerk bieden en mensen proberen wakker te schudden.
Ik heb ondertussen al wel wat eelt gekweekt en het raakt me minder dan het vroeger zou doen, maar ergens blijft het toch knagen, zeker als ik dan zie dat donorvolwassenen die pas zoekende zijn, zich proberen te verdedigen en dan ook met een hap en een snauw worden toegesproken. We zijn ook maar gewoon mensen met gevoelens en vragen hoor! Verdienen wij het dan niet gehoord te worden?
Ik moet wel toegeven dat ik soms angst heb om ook in de vuurlinie te gaan staan. Gelukkig kan ik voor dàt project nog een jaartje sparen voor mijn haaienvin ;-).
No responses yet