27. ‘The friendly man’

Vanavond kwam een TED Talk van Veerle Provoost online getiteld ‘Do kids think of sperm donors as family’. Ik kreeg de link doorgestuurd van een lieve collega en begon dus nietsvermoedend te luisteren. Ik moest even met mijn ogen knipperen toen ik zag dat deze Talk in juni 2016 opgenomen was. De “resultaten” die ze presenteerde, konden namelijk evengoed uit de jaren 80 komen. Se-ri-eus. Tenenkrullend gewoon.

Het doet mij echt, maar dan écht pijn in het hart om te zien dat deze video op een paar uur tijd van 20.000 vlot naar 55.000 views en meer gaat.  Ik zou hier een post van 10 keer scrollen aan kunnen wijden, maar dat doe ik u op een vrijdagavond liever niet aan. Ik hoop hier  – in een notendop – een paar dingen uit haar Talk voor eens en voor altijd te weerleggen.

1. Uit onderzoek van families ten tijde van de inseminatie en wanneer het donorkind 7-11 jaar is, concludeert Provoost dat donorkinderen het goed stellen.
   

   So it is DIY: finding ways, words and images to tell your family story to your child. And these stories were highly diverse, but they all had one thing in common: it was a tale of longing for a child and a quest for that child. It was about how special and how deeply loved their child was. And research so far shows that these children are doing fine.  (Veerle Provoost in ‘Do kids think of sperm donors as family’)
   

   Graag zou ik van haar vernemen of zij ook volwassen donorkinderen gesproken heeft of er ook maar eventjes bij stilgestaan heeft dat de mening van een 7-jarig kind lichtelijk kan verschillen van een donorvolwassene die het volledige verhaal kent en niet meer in sprookjes gelooft.

2. Dit brengt mij onmiddellijk bij het volgende punt: de verhalen/sprookjes en dan vooral in welke bewoordingen deze aan de kinderen verteld worden, zijn hallucinant en slaan mij met verstomming.  Lees even mee…
   

    “Before you were born, it was just your mom and dad, or mom and mommy. Can you tell me how you came into the family?” And they explained. One said, “My parents did not have good seeds, but there are friendly men out there who have spare seeds. They bring them to the hospital, and they put them in a big jar. My mommy went there, and she took two from the jar, one for me and one for my sister. She put the seeds in her belly — somehow — and her belly grew really big, and there I was.” (Veerle Provoost in ‘Do kids think of sperm donors as family’)
   

   Natuurlijk is een 7-jarige “fine” met zo’n verhaal. Waarom wordt er trouwens overal gesproken over “the friendly man”? Waarom niet gewoon “the man” gebruiken, wie heeft ooit beslist dat hij perse “friendly” is?
   De aandachtige lezer heeft ondertussen al door dat ik een talenmens ben en dus zéér gevoelig ben voor woordkeuze. Verhalen over “vriendelijke meneren” zijn er in mijn ogen alleen maar om diepgewortelde dankbaarheid bij een kind te implementeren (waardoor het zich later misschien geen vragen durft te stellen)

3. De titel van haar Talk suggereert overigens dat het om de meningen van de kinderen zal draaien, maar zij mogen alleen een boom met appels vullen, anders is het volgens haar te complex. Misschien is dat wel omdat de materie voor deze jonge kinderen ook nog te complex is om in zijn totaliteit te overzien?
4. De belangen en meningen van de ouders lijken in dit soort onderzoeken dus nog altijd op de eerste plaats te komen. Helaas is dit niet alleen bij onderzoeken, maar ook in de politiek het geval. Mijn Nederlandse lotgenote Ester had deze week het gevoel dat ze bij de presentatie van het rapport van de “Staatscommissie Herijking ouderschap” als donorkind nog steeds in de kou bleef staan en men haar haast letterlijk voorbij keek.
5. Prof. dr. Veerle Provoost hamert in haar TED Talk op liefde en warmte binnen de gezinnen, dat het net dàtgene is wat een familie maakt of kraakt. Alsof je je geen vragen zou mogen stellen als je in een warm gezin bent opgegroeid? De warmte van het gezin verandert niets aan het feit dat het donorkind nog steeds gediscrimineerd wordt als het aankomt op informatie over biologische ouders. De sleutel ligt nog steeds in handen van de ouders/artsen. Dàt was nooit OK en is het nu nog steeds niet en zal het ook nooit zijn, hoe hard studies het ook proberen te rechtvaardigen.

Deze TED Talk is zo fout op zo veel niveaus dat ik ook weiger de link via mijn blog te delen. Als zij op 5 uur tijd 70.000 mensen kan bereiken (+15.000 in de tijd dat ik dit hier neerpende 🙁 ) met die lege onzin, dan hoop ik dat jullie mijn blog en daarmee mijn stem ook nog eens een keertje (extra) willen delen.