24. Over dat dubbele gevoel

Gisteren kwam Sinterklaas langs bij ons op school. Hij doet dat alle jaren. Kort samengevat gaat dat dan zo: de leerlingen zingen ‘s ochtends vroeg mooie liedjes, krijgen chocolade en een mandarijntje en volgen dan tot ‘s middags nog flink de les. Daarna spelen de leerkrachten toneel en doen ze wat zot op het podium tijdens de tussenstukjes. Einde.

We noemen deze dag in de leerkrachtenkamer ‘de Dag der Dagen’ en zo voelt het ook écht altijd. Zo lang ernaar toegeleefd, zo veel plezier, zo veel vreugde en blije gezichten.  Zo veel warmte en verbondenheid op school. Een school waar ik me vroeger ook geborgen voelde en nu met veel plezier lesgeef.

Het is misschien net daarom dat het contrast tussen dag en avond gisteren niet groter kon zijn. Een vreemde gewaarwording was het toen ik op de terugweg besefte dat het in mijn beleving precies nog maar pas geleden was dat ik diezelfde kerstlichtjes in de bomen had zien hangen. Er is een jaar voorbij en ik weet niet goed waar dat jaar naartoe is. Ik stel mezelf de vraag of er iets veranderd is. Ongetwijfeld wel, maar tegelijkertijd mist het soms nog vreselijk.

Ik ben van nature perfectionistisch en veeleisend en wéét dat ik de lat vaak (te) hoog leg voor mezelf. Het is dan ook geen wonder dat ik soms van mijn ladder donder en onderaan opnieuw moet beginnen. In het voorjaar las ik Als je iemand verliest die je niet kan verliezen van Ish Ait Hamou. Daarin las ik hetvolgende:

Als je tijd geeft aan moeilijk, wordt moeilijk gemakkelijk.

Via deze woorden kon ik aan anderen uitleggen dat het even moeilijk ging, zonder te veel in detail te treden. Ik had immers zelf nog geen woorden voor datgene wat me overkwam. Nu heb ik echter het gevoel dat deze woorden al niet meer volstaan. Zo graag zou ik weten, hoeveel tijd dat dan wel niet moet zijn?

Vorig jaar werd ik rond deze tijd erg geraakt door de “Neverland”-post van Le Coeur à marrée basse en dit jaar stond ik begin november aan de grond genageld bij het filmpje van lerares Ann die een brief van een leerling voorlas. Het filmpje kwam bij mij heel hard binnen omdat ik me tijdens mijn middelbare schooltijd ook niet zozeer in de klas, maar vooral bij mijn leerkrachten geborgen voelde. Ik zou een soortgelijke brief kunnen schrijven aan iemand die nu mijn collega geworden is. Ik besef ook maar al te goed dat die verantwoordelijkheid van het “zien” en luisteren nu ook op mijn schouders rust.

Binnenkort is het Rode Neuzen Dag. Een prachtig initiatief, maar mijn maag draait een beetje in de knoop bij de slogan “Lachen helpt” (2016). Om eerlijk te zijn is het zelfs een dubbele knoop. Alsof het zo eenvoudig is… en bovendien helpt lachen je soms helemaal niet vooruit want dan duurt het des te langer vooraleer iemand ziet hoe gebroken je eigenlijk bent en je de hulp krijgt die je verdient.