Ik was bijna 11 toen het eerste Harry Potter boek uitkwam. Achttien jaar later heb ik alle boeken minstens 3-4 keer gelezen. Als kind besef je nog niet hoeveel verschillende lagen er in dit verhaal zitten.
Je leest een verhaal altijd hoe je het wil lezen en je haalt eruit wat je op dat moment nodig hebt. Die eerste jaren was ik vooral gefascineerd door de andere wereld en wilde ik me erin onderdompelen. Hoe ouder ik werd hoe meer ik besefte dat er ook een hele gevoelswereld beschreven werd en dat deze eigenlijk een reflectie is van de “echte” wereld. Voor de oppervlakkige/jonge lezer, lijken de dementors slechts een akelig, duister verzinsel. Echt akelig wordt het echter pas op het moment dat je beseft dat de gevoelens die beschreven worden helemaal geen fictie zijn, maar een metafoor voor de dagelijkse strijd tegen innerlijke demonen die je kwellen.
“Dementors are among the foulest creatures that walk this earth. They infest the darkest, filthiest places, they glory in decay and despair, they drain peace, hope, and happiness out of the air around them. Even Muggles feel their presence, though they can’t see them. Get too near a Dementor and every good feeling, every happy memory will be sucked out of you. If it can, the Dementor will feed on you long enough to reduce you to something like itself — soul-less and evil. (J.K. Rowling, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban)
In de boeken van Rowling kan je de dementors verjagen met de spreuk Expecto Patronum in combinatie met een gelukkige herinnering. Ik schrijf verjagen en niet ‘vernietigen’, want zo is het toch? Donkere gevoelens zijn altijd ergens aanwezig, kunnen je plots overvallen en nadien weer verder weg lijken dan ooit.
Maar wat als ze te dicht komen? Wat als je te lang omcirkeld wordt door het duister? Hoe bied je dan nog weerstand? Je blijft in leven, maar de vraag is, hoe? Leeg. Zonder geluksgevoel. Zonder gevoel tout court.
“You can exist without your soul, you know, as long as your brain and heart are still working. But you’ll have no sense of self anymore, no memory, no . . . anything. You’ll just — exist. As an empty shell. ” (J.K. Rowling, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban)
Een jaar geleden zou ik hier gestopt zijn met deze blogpost. Ik wist niet dat er weer meer kon zijn. Ik was het vergeten. Ik had – de HP-verhalen indachtig – beter moeten weten, want er is altijd wel iemand die naast je wil lopen, je wil beschermen en iemand die ondanks alle duisternis toch in jouw eigen krachten blijft geloven tot je zelf weer sterk genoeg bent om je eigen Patronus te creëren.
One response
[…] is vandaag precies twee jaar geleden dat de dementors met het allerlaatste stukje licht aan de haal gingen. Het voelt trouwens nog steeds een beetje gek […]