Ja, naar wat eigenlijk? U vraagt het zich waarschijnlijk af, maar geloof mij, ik vraag het me nog vaker af. Mijn zoektocht voert mij naar het onbekende. Ik weet niet naar wat of wie ik precies moet zoeken. Op sommige dagen geraak ik ontmoedigd en wil ik zelfs niet meer zoeken, maar dan gebeurt er iets waardoor mijn nieuwsgierigheid toch opnieuw aangewakkerd wordt. Er zullen ook altijd mensen zijn die mijn zoektocht niet (willen) begrijpen en misschien ook zeggen dat ik niet moet of mag zoeken. Gelukkig zijn er evenveel en hopelijk meer mensen die door mijn zoektocht ook aan het denken gezet worden en ergens wel inzien dat niets weten een vloek is.
Ik voel een leegte, een drang om te wéten. Het gaat tenslotte over mij! Iets weten zou al fijn zijn, al wat erbij komt, is mooi meegenomen. Gewoon van dat knagende gevoel verlost worden en mijn puzzel kunnen afmaken. Al was het maar door een naam, foto’s of wat hobby’s of interesses waarin ik me kan spiegelen.
In andere landen zoals Nederland, VS, Australië,… kan je een donorpaspoort opvragen waarin je wat basisinformatie krijgt of een donornummer. Dat vergemakkelijkt het vinden van personen met hetzelfde donornummer natuurlijk enorm, aangenomen dat de donorpaspoorten kloppen uiteraard, niet waar meneer Karbaat?
Arm België… Hier moet je zelfs al moeite doen om de behandelend arts nog op te sporen, laat staan dat de documenten nog zouden bestaan.
Je vraagt je als donorkind – oh wat heb ik een hekel aan dat woord – de absurdste dingen af en probeert je iets voor te stellen wat natuurlijk niet gaat. Katie Ailes maakte over al die gekke vragen iets heel moois.
Ik besef dat de kans klein is dat ik op deze manier bloedverwanten vind, maar in afwachting van de Belgische DNA-databank doen we het dus maar zo…
Beste donor
Beste ouders van een ‘donorkind’
Beste ‘donorkind’ (dat het misschien zelfs nog niet weet)
Om het met de woorden van Barry Stevens te zeggen: “Secrets are like land mines, you know. They can go off at any time, but until they go off you’re sort of treading around them.” Wil je dat dan, voor de rest van je leven? Mijn Nederlandse lotgenote Ester schreef er een mooi stukje over. De impact van een ontploffing is alleszins enorm.
Wees niet bang van wat ik vraag, het is niet veel. Enkel een beetje openheid. Praat met de mensen die je liefhebt. Heb geen geheimen meer, steun elkaar in wat was en nog moet komen. Ga samen op zoek. Neem elkaar bij de hand en maak dit onderwerp bespreekbaar, nu en in de toekomst. Toon bereidheid om samen op zoek te gaan, want iedereen heeft recht op de waarheid.
Wees moedig en start een gesprek dat iets kan veranderen. Durf te zeggen dat je spermadonor geweest bent, durf te vertellen aan je kind dat het verwekt is door spermadonatie, durf te vragen aan je ouder(s) hoe je op deze wereld gekomen bent.
In naam van velen,
An
Ps: Ken je iemand die op mij lijkt of iemand (met blauwe ogen) die begin ’87 donor was in Halle, laat het mij dan zeker weten.
[contact-form][contact-field label=”Naam” type=”name” required=”1″ /][contact-field label=”Email” type=”email” required=”1″ /][contact-field label=”Vragen staat vrij!” type=”textarea” required=”1″ /][/contact-form]
No responses yet