Blijkt dat ik er niet veel heb. Als ik diep graaf, borrelen er wel een paar op, maar over het algemeen weigert mijn geheugen vaak dienst. Ik probeer soms terug te denken aan bepaalde momenten in mijn leven met de vraag hoe ik dingen beleefd heb en wat ik toen voelde. Telkens kom ik dan tot de constatatie dat ik me die tijd nauwelijks kan herinneren. Het voelt alsof er ergens iets haperde bij het opslaan van datgene wat ik meemaakte. Alsof ik er altijd wel bij was, maar er nooit echt ‘aanwezig’ was. Alsof er een dichte mist zich in mijn hoofd samenpakt rond de dingen die ik heb meegemaakt.
Men zegt wel eens dat herinneringen de architectuur van onze identiteit vormen. Een bouwvallig huisje dus, die identiteit van mij. Natuurlijk ben ik ik en weet ik dat ik besta, maar waar ik dan precies voor sta en wie ik écht ben, is mij meestal nog een vraagteken. Ik begin precies nu pas te bouwen aan de fundamenten terwijl iedereen dat al veel vroeger deed.
De ironie wil dat ik zelfs mijn thesis wijdde aan de kracht van herinneringen (en daarmee samenhangend identiteit) in de werken van Günter Grass. Als titel voor mijn eindwerk koos ik “Ich erinnere mich“. Deze titel kan trouwens wat zijn werken betreft ook dubbel geïnterpreteerd worden. Nooit gedacht dat wat ik toen schreef, ook zo op mij van toepassing zou zijn…
One response
Lieve Ann, sinds deze slaapeloze ochtend lees ik over jouw zoektocht.
Ik herinner mee nog steeds het moment toen je mij ‘s morgens in de keuken in de Lange Klarenstraat hebt verteld wat je de dag daarvoor te weten gekomen bent. Je kon het amper uitspreken, je was geschokt.
Ik moest er nog lang over denken. Ook al toen we elkaar niet meer regelmatig zagen.
Het is steeds het eerste wat me in zin komt als ik aan jou denk.
Het feit zelf en hoe en pas wanneer je het te weten gekomen bent.
Ik vind het moedig en sterk wat je nu doet en blij om te lezen dat je door jouw ouders daarin gesteund wordt.
Je leek me al altijd een moedige vrouw, die een gevecht niet uit de weg gaat. In begin aarzelend, steeds goed daarover nagedacht maar dan met volle kracht. Verder ben je voor mij een heel fijnzinnig iemand geweest, wiens voelsprieten vet te goed ontwikkeld waren.
In jouw foto’s zie ik een fantastische liefdevolle moeder van jouw dochters en partner van Klaas.
Ann, ik zou je en jouw moedig maar ook zo pijnlijke verhaal nooit vergeten en hoop dat het jou rust en dat brengt waarnaar je op zoek bent.
Hopelijk kruisen zich ons paden nog eens.
Veel liefs,
Nadja