Ik weet niet hoeveel uren ik al op die stoel gezeten heb. Hoe vaak ik de dagen tot een volgende afspraak aftelde. Hoeveel e-mails ik haar geschreven heb op momenten dat de mist in mijn hoofd te dicht werd. Hoe vaak ik met een knoop in mijn maag in de wachtzaal zat, omdat ik op de weg erheen mijn week overliep en enkel leegte voelde. Ik weet niet hoe vaak ik haar blik ontweken heb – het ronde rode tapijt bestuderend – toen ze een confronterende vraag stelde die harder binnenkwam dan verwacht. Hoe vaak ze me bij het afscheid aan de deur bemoedigend toesprak.
Wél weet ik dat ze me vanaf dag één liet voelen dat ik dit niet meer alleen hoefde te dragen. Zij staat aan mijn kant, maar doet me ook nadenken over de andere kant. Ze stelt dingen in vraag waar ik voordien nooit bij stilstond. Laat me mijn verwachtingen onder woorden brengen en dwingt nooit. Ze laat mij de keuze en ook al zijn haar vragen soms confronterend, het zijn dan uiteindelijk toch de juiste die nadien de mist doen optrekken. Ze legt de juiste klemtoon en legt mij dingen uit waardoor er veel puzzelstukjes op hun plaats vallen. Ze weet mij te doorgronden zoals nog niet vaak iemand wist te doen. Zij leert me mezelf kennen en is oprecht blij wanneer ik uit de grond van mijn hart een keer “Goed!” in plaats van “Ik weet het niet…” kan antwoorden op de vraag hoe het met mij gaat.
Ik weet dat ze zal zeggen dat ik al het werk doe, maar het feit dat zij in mij en mijn draagkracht blijft geloven, zorgt ervoor dat het voor mij mogelijk wordt om mezelf (terug) te vinden. Dus foert, ik doe het toch! Dankjewel!
6 Responses
[…] beter moeten weten, want er is altijd wel iemand die naast je wil lopen, je wil beschermen en iemand die ondanks alle duisternis toch in jouw eigen krachten blijft geloven tot je zelf weer sterk genoeg bent om je eigen Patronus te […]
[…] ogen dwaalden vaak af naar het ronde rode tapijt en ik voelde hoe onze verbinding, die we zo zorgvuldig hadden opgebouwd, stilletjes verbroken […]
[…] Zij had het echter al lang, maar ik voelde het niet. Of we samen konden proberen, vroeg ze. Ik werd bang en voelde mijn hart steigeren. Eigenlijk wilde ik nee zeggen of misschien zelfs schreeuwen. Mijn ogen schoten naar de plaats waar vorige keer nog het tapijt lag. […]
[…] Zij had het echter al lang, maar ik voelde het niet. Of we samen konden proberen, vroeg ze. Ik werd bang en voelde mijn hart steigeren. Eigenlijk wilde ik nee zeggen of misschien zelfs schreeuwen. Mijn ogen schoten naar de plaats waar vorige keer nog het tapijt lag. […]
[…] ogen dwaalden vaak af naar het ronde rode tapijt en ik voelde hoe onze verbinding, die we zo zorgvuldig hadden opgebouwd, stilletjes verbroken […]
[…] gaf zij met het ronde rode tapijt nog niet zo lang geleden een kostbaar en verlossend inzicht… In de duisternis stel je je het […]