Op maandagavond volg ik Nia. We dansen in een zaal met spiegel vooraan. Ik dans in het hoekje waar ik mezelf net niet in de spiegel kan zien. Ik kijk wel met veel bewondering naar al die andere mensen die dat (schijnbaar) zonder problemen kunnen en voel een verlangen om hetzelfde te doen.
Ik zou ooit graag in de spiegel kunnen kijken en mezelf willen zien. Dat klinkt waarschijnlijk heel gek, maar mijn verhaal draait om zichtbaar worden – niet alleen voor anderen – maar ook en bovenal voor mijzelf.
5 Responses
[…] mijn blog iets zal veranderen, ligt vaak zelf ook al op het puntje van mijn tong… Dàt is een spiegel die ik mezelf wél al genoeg […]
[…] van de dansles bij het afsluitende yogamoment overmand door emoties. Het was al enkele weken geleden dat ik er nog geraakt was en dus ook de confrontatie met de spiegel was […]
[…] Wanneer ik in de spiegel kijk, bekruipt me een gevoel van vervreemding. Ik weet niet of ik er voorbij kijk, of dat ik mezelf écht letterlijk niet kan zien in de spiegel. De blinde vlek die ik (niet?) zie wanneer ik in de spiegel kijk, voelt erg “unheimlich”. Het zorgt voor een onrust waardoor ik mezelf ook op foto’s niet herken. Geen wonder dus dat ik liever achter de lens sta dan ervoor. […]
[…] Wanneer ik in de spiegel kijk, bekruipt me een gevoel van vervreemding. Ik weet niet of ik er voorbij kijk, of dat ik mezelf écht letterlijk niet kan zien in de spiegel. De blinde vlek die ik (niet?) zie wanneer ik in de spiegel kijk, voelt erg “unheimlich”. Het zorgt voor een onrust waardoor ik mezelf ook op foto’s niet herken. Geen wonder dus dat ik liever achter de lens sta dan ervoor. […]
[…] mijn eerste Spiegelblogpost, schreef ik het […]