Ik heb mijzelf altijd al een melancholische ziel gevonden. Dit vertaalde zich in de boeken die ik las, de muziek die ik beluisterde, de kunst die ik mooi vond en de teksten die ik schreef. Het hoorde bij mij. Ik kwam echter dit jaar (pas) tot het besef dat het grijze ook een schaduw werpt op mijn leven.
In de concepten van mijn vorige blog vond ik dit stukje dat ik schreef vlak na nieuwjaar. Net zoals verjaren, wekte ook het nieuwe jaar altijd veel emotionele weerstand op. Ik koesterde nauwelijks dromen en leefde op automatische piloot. Iedereen had verwachtingen, voornemens en plannen voor het nieuwe jaar, maar in mijn hoofd was het altijd maar grijs. Ik zou wel zien wat er kwam…
Ik kronkel en ik kruip de toekomst tegemoet en hoop stiekem dat dit nieuwe jaar snel voorbij zal zijn. Op dit moment heb ik het gevoel dat ik mij in een of andere grijze tussenzone bevind, altijd ondergronds – zoals in de metro – op weg naar de toekomst, mijn weg zoekend in al die stations waar geen glimp van het daglicht te bespeuren valt. Ik zou nog zo graag aankomen, uitstappen en weer de zon op mijn gezicht voelen.
(4 januari 2010)
Ik besef nu pas dat ik zoveel meer mag verwachten, van mijzelf én van het leven en dat ik dat ook waard ben. Little by little, day by day word ik de persoon die ik echt wil zijn. Inclusief plannen, verwachtingen, dromen en voornemens.
No responses yet