7. Pollock en de mist

Ik stootte onlangs op een paar schrijfsels uit maart 2011, de maand waarin ik vernam dat mijn papa niet mijn biologische vader is.

Ik omschreef het toen zo:

In de afgelopen tien dagen ging ik van met stomheid geslagen naar diep verdriet naar frustratie & woede tot nu naar weet ik veel. Ik weet niet hoe ik deze toestand moet omschrijven maar de beklemming rond mijn hart is wel dag na dag minder geworden. Ik denk dat de schilderijen van Jackson Pollock nog het beste in de buurt komen van mijn innerlijke gemoedstoestand. (25 maart 2011)

Jackson Pollock’s Number 1A, 1948

Vijf jaar geleden kon ik nog niet vatten welke impact dit nieuws echt op me zou hebben. Ik stopte het – toen de beklemming rond mijn hart nog nauwelijks voelbaar was – ergens achteraan in mijn hoofd in een kluisje. Er werd niet meer over gesproken en we leefden gewoon verder alsof er niets aan de hand was. Twee jaar later werd ik zelf voor de eerste keer mama. Er begon toen terug iets te sluimeren, al kon ik het gevoel zelf niet omschrijven. Nog eens twee jaar later werd ik mama in’t kwadraat. Veel mensen maakten de opmerking dat mijn dochters zo op mij leken, maar toch zag ik het niet. Ik wist niet wie ik was, wie ik in de spiegel zag. Hoe kon ik dit dan bij mijn dochters herkennen?

De zichtbaarheid in mijn hoofd was beperkt. Traag opkomende mistbanken namen het over.