4. Lichtjes

Toegegeven, toen ik deze ochtend mijn blog op Facebook publiceerde, had ik een klein hartje…Een jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik vandaag zonder schroom mijn verhaal zou kunnen vertellen. Ik heb hier dan ook een hele aanloop voor moeten nemen en heb veel steun en tijd gekregen om het allemaal op mijn eigen tempo te laten rijpen.

In april hoorde ik een interview op Radio 2 bij de Madammen met Steph, voorzitter van Donorkinderen België. Ik had er toen echt geen idee van in wat voor geweldige wereld ik terecht zou komen door haar eens te mailen. We spraken af, zij stelde me voor aan andere donorkinderen waarmee ik dan ook weer begon te mailen, ging naar een bijeenkomst,… De bal ging aan het rollen.

Het laatste half jaar heb ik zoveel zien bewegen. Volwassen donorkinderen en zelfs donoren laten hun stem horen. Donorkinderen gaan actief op zoek naar hun donor en ‘halfjes’ en stellen het huidige beleid en de manier waarop ze ter wereld kwamen ter discussie.  Ik ben er ook van overtuigd dat dit nodig is om verandering teweeg te brengen. Verandering is nodig want we leven in een 21ste eeuw waar het “recht op een kind” primeert boven de rechten van het kind zelf (Artikel 7 van het Europees verdrag inzake de rechten van het kind). Prof. dr. Frederik Swennen (Hoogleraar Familierecht UA) stelt in een opiniestuk in De Standaard van 22 mei 2015 zelfs het volgende: “Met het toelaten van anoniem donorschap schendt België de rechten van het kind”.

Bron: Pinterest

Nadat ik me in de zomer aansloot bij verschillende geheime Facebookgroepen viel me onmiddellijk één ding op: de warmte waarmee je onthaald en ondersteund wordt is enorm. Elk donorkind weet hoeveel moeite het kost om je verhaal te vertellen, om het zwijgen dat vroeger vaak door de fertiliteitsartsen werd aanbevolen (of moet ik zeggen opgedrongen?) te doorbreken. Er is zoveel respect en herkenning te vinden en wat voor mij vooral ook belangrijk was: de openbaring dat je niet alleen bent met al die vragen en gevoelens. Ze supporteren dan ook allemaal voor mij en ik kan nauwelijks beschrijven wat dat met mij doet. Het is in de eerste plaats door hen dat ik de kracht heb gevonden om ook mijn verhaal naar buiten te brengen. Zij zijn – samen met jou –  de lichtjes die ik nodig heb om zelf mijn weg te vinden.

Dank je wel aan al mijn lichtjes!

An