Het is zo eenvoudig om de illusie te scheppen dat alles goed gaat terwijl er binnenin een storm woedt. Je wordt er zo goed in dat je het zelf gaat geloven. Het gevoel dat je iets verloren hebt, blijft echter wel knagen… Je weet niet meer waar of wanneer je ‘het’ voor het laatst gezien hebt, maar je leeft verder tot je plots beseft dat datgene wat je verloren bent, jezelf is en je nog slechts als schaduw leeft.
Als kind van een anonieme donor zal je ook je hele leven met een “schaduwman” in je hoofd zitten. Lijk ik op hem? Heeft hij dezelfde ogen? Dezelfde interesses? Die tik, heb ik die van hem? And so on, and so on…
Om deze twee heel verschillende redenen die niet noodzakelijk iets met elkaar te maken hebben, hang ik heel erg aan het liedje ‘Shadowman’ van K’s choice.
I’ll say yes when I mean no
And any time tomorrow
The sun will cease to shine
There’s a shadowman who told me so
Any time tomorrow the rain will play a part
Of a play I used to know
Like no other
Used to know it all by heart
But a shadowman inside has let it go
Oh no, let go of my hand
Oh no, not now I’m down, my friend
You came to me anew
Or was it me who came to you
Shadowman
Any time tomorrow a part of me will die
And a new one will be born
Any time tomorrow
I’ll get sick of asking why
Sick of all the darkness I have worn
Any time tomorrow
I will try to do what’s right
Making sense of all I can
Any time tomorrow
I’ll pretend to see the light
I just might
Shadowman
Oh here’s the sun again
Isn’t it appealing to recline
Get blinded and to go into the light again
Doesn’t it make you sad
To see so much love denied
See nothing but a shadowman inside[Chorus]
Oh, if you’re coming down to rescue me
Now would be perfect
Please, if you’re coming down to rescue me
Now would be perfect
One response
[…] Een woord dat me zou definiëren op een manier waarmee ik me niet kan vereenzelvigen? Of de ene schaduwman verband houdt met de andere laat ik ook liever in het midden, maar het is voor mij wel moeilijk om […]